Pierwsza wzmianka o Komninie pochodzi z dokumentu z 1281 roku wydanego przez księcia Mestwina II (Mściwoja). W 1285 roku Mściwój przekazał Komnino klasztorowi ze Słupska. Z kolei w 1589 roku książę pomorski Johann Friedrich (Jan Fryeryk) potwierdził Komnino jako lenno Johannowi Collerppowi. W późniejszych latach było to lenno rodu von Bandemer. W posiadaniu tej rodziny pozostawało jeszcze w 1804 roku. Wśród właścicieli z tego rodu wymieniani są: Ernst Friedrich von Bandemer, Werner Ernst von Bandemer, major Ernst Johann von Bandemer oraz Ernst Ludwig von Bandemer, który był posiadaczem Komnina w latach 1740-1784. Od 1804 roku nowym właścicielem został Friedrich Karl Ludwig von Hanstein, a po jego śmierci w 1853 roku dobra odziedziczyła jego żona. Kolejnym właścicielem w 1884 roku został emerytowany kapitan von Hanstein. Po jego śmierci w 1893 roku majątek odziedziczyła jego żona. W 1909 roku Komnino przeszło na własność Georga Steifensand, a potem jego syna Wilhelma (od 1913 roku). W 1928 roku majątek powrócił do rodu von Bandemer. Nowym właścicielem został wtedy Jürgen Werner von Bandemer. W 1938 roku Komino należało do Urszuli Steifensand.
W Komninie znajduje się murowany pałac z przełomu XIX i XX wieku wraz z pozostałościami po parku. Po II wojnie światowej pałac został przebudowany. Był on użytkowany jako ośrodek kolonijny Miejskiego Przedsiębiorstwa Remontowo Budowlanego ze Słupska. Później mieścił się tam ośrodek kolonijny firmy Naftobudowa z Krakowa. Obecnie obiekt znajduje się w rękach prywatnych.