Dwór w Leśnicach

Wspomnienia Käthe Mackenrodt z domu Bohnsredt:

W pierwszych dniach marca 1945 roku utraciliśmy na zawsze naszą posiadłość, która kosztowała nas wiele pracy i poświęcenia. Nie było już zadnej nadzei, by stratę tę odzyskać.

(...) Od siedmiu tygodniu gotujemy codziennie posiłki dla 300 osób - od stycznia prawie każdego wieczora wyczerpani ucieczką zjawiali się w naszym majątku coraz to nowi ludzie. Byli wdzięczni za pożywną zupę i ciepły dom (ogrzewany od dołu z gorzelni). W salonach i na korytarzach spali na podłodze na ściółce, inni we wsi - ale wszyscy mogli najeść się do syta. (...)

(...) W tym zamieszaniu nie zauważyłam, że już od kilku godzin przebywa u nas grupka żołnierzy Wermachtu. Kazałam szybko powlec pierzyny w pokojach chłopców i u Rosel. We wszystkich pokojach gościnnych przebywały już rodziny właścicieli majątków z Prus Wschodnich, którym nie udało przedostać się dalej do Rzeszy. (...) Na ścianie wisiał portret "Pieniacza", założyciela naszego rodu (...).

"Chętnie obejrzałbym jeszcze raz portrety dzieci" - zaproponował Stackelberg. Wisiały obok w moim salonie: Rosel w ognistoczerwonym swetrze, który otrzymała od księżnej Gallitzin - bardzo jej było w nim do twarzy. Po prawej i po lewej stronie portrety chłopców w zielonych płaszczach z dębowymi listkami. To mój ulubiony kącik, przed laty portrety namalowała pani Simrock. (...)

(...) Budynek był przepełniony żołnierzami, również oni musieli otrzymać posiłek. Wszędzie płonęły świece, prądu nie mieliśmy już od paru dni. Wszystko wydawało się być nieprawdopodobne: świece w prześlicznych porcelanowych puttach z Miśni połączone z widokiem porozrzucanej na parkiecie broni i żołnierskich plecaków.

Przebrnęłam przez ten chaos do swego salonu, który nie był jeszcze zajęty przez obcych. Stanęłam nad portretami dzieci i w kąciku Petera. Po bokach jego portretu stały dwa porcelanowe świeczniki, z tyłu bukiet gałęzi jodłowych. Pod zdjęciem widniał napis, życzenie mojego taty, które miało towarzyszyć Peterowi przez całe jego życie: "Nawet gdy pług i lemiesz się połamią - ojczyzno, ja cię nie opuszczę!". Nasz poczciwy, dzielny Peter. (...) Dał nam poł godziny, byśmy spakowali to, co najważniejsze. Nie miałam dużo miejsca w samochodzie. Musiałam pozostawić całe swoje srebro, wszystkie albumy z pięknymi fotografiami dzieci, przepiękny portret mojego teścia oraz innych członków rodu, pamiątkowy kącik Petera . . . Serce bolało mocno, gdy na myśl przychodził ów smutny widok porzuczonych kosztowności. (...)