Pałac w Ścięgnicy

Ścięgnica (niem. Ziegnitz) stanowiło lenno rodziny von Boehn (Bohn). Należała do nich już od 1436 r. W tym roku miasto Schlawe sprzedaje Henningowi von Bohn rentę w wysokości 20 marek. Prawdopodobnie w tym czasie Ścięgnica jako lenno przeszłą na ręce rodziny von Bohn.

Zachował się list lenny z 15 grudnia 1529 r., w którym wspomina się, że wieś należała do „przodków i ojców” rodu von Bohn.

Do 1753 roku Ziegnitz składał się z dwóch części, z których mniejsza należała do lenna Besow, również będącego w rękach von Boehn. Około 1684 roku Jürgen Anton von Kameke nabył prawa do Ziegnitz.

W 1720 roku większa część Ziegnitz przypadła późniejszemu landratowi Michaelowi Ernstowi von Boehn, a w 1753 roku mógł on nabyć pozostałą, mniejszą część, łącząc w ten sposób całe Ziegnitz.

W około 1780 roku Ziegnitz miało 1 folwark, 1 młyn wodny, 7 gospodarstw chłopskich, 3 zagrodników, 1 nauczyciela, 1 kowala, łącznie 23 kominki, oraz rybactwo na jednym jeziorze i 4 stawach.

W II poł. XVIII w. wraz z folwarkiem z pobliskim Bzowie należała do Ernsta von Boehn.

Ok. 1880-90 r. powstał park oraz nowy pałac. Wówczas dobra zostały podzielone między trzech spadkobierców. Pałac wybudował Joachim von Boehn. Prawdopodobnie zastąpił on wcześniej istniejący tu dwór.

W 1892 r. prawną właścicielką wsi była generałowa von Boehn (wpisana w księdze adresowej jako Böhn).

Majątek utrzymał się w rękach rodu von Boehn do 1907 r., kiedy wdowa po generale Franzu von Boehn sprzedała Ścięgnicę Erichowi von Bonin, a położony na zachód od Ścięgnicy Wossberg (Wieckowo) stanowiący do tej pory integralną część majątku, sprzedała Maxowi von Mitzlaff.

W latach 20-tych lub 30-tych majątek przeszedł na własność syna Ericha von Bonin, Joachima von Bonin. Jest on określany w źródłach jako wybitny rolnik.

Po II wojnie światowej majątek przeszedł na własność Skarbu Państwa Polskiego. W części gospodarczej utworzono PGR. Pałac wraz z parkiem należał do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Utworzono tu ośrodek kolonijny dzieci z rodzin milicjantów. Po 1990 r. teren dawnego PGR-u przejęła Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa, która sprzedała grunty i podwórze osobie prywatnej.

Po 1989 roku stał się własnością samorządu Kobylnicy. Gmina przez kilka lat zabiegała o pieniądze na remont wpisanego do rejestru zabytków obiektu i doprowadzenie go do stanu dawnej świetności. Gdy to się nie udało, aby zapobiec jego dalszej degradacji, w 2007 roku wystawiła go na sprzedaż. W październiku 2009 roku pałac został sprzedany słupskiemu biznesmenowi. Pałac funkcjonował jako sala weselna. Obecnie jest wystawiony na sprzedaż.

• Ewa Karpowicz, Karta Biała pałacu, 1985, www.zabytek.pl
• Aleksandra Wilczyśnka, Karta Biała, 1997, www.zabytek.pl
• Wiązowski, Eugeniusz Grzegorz, Z Kobylnicą przez wieki, Kobylnica 2019.
• Der Kreis Schlawe : Ein pommersches Heimatbuch. 2. Band - die Städte und Landgemeinden, 1989.

Opracowała: Nina Herzberg-Zielezińska

Zdjęcia:

• Włodzimierz Jacek Adamski, 2018, www.zamki.rotmnka.com
• Litografia Rudolf Muchow, 1924, Der Kreis Schlawe : Ein pommersches Heimatbuch. 2. Band - die Städte und Landgemeinden, 1989.
• Karl Friedrich Schwirz, 1934