Wzmiankowane po raz pierwszy w dokumentach historycznych w 1289 r. jako Pelescowitz. W tym roku dokładnie 5 marca, książę Pomorza Gdańskiego Mściwuj II nadał Polaszki cystersom w Byszewie pod Bydgoszczą ze względu na wierną służbę pewnego rycerza Alberta, tj. Wojciecha.
Po zagarnięciu Pomorza Gdańskiego przez Zakon Krzyżacki wielki mistrz zakonu Karol z Trewiru potwierdził w 1312 r. w Toruniu klasztorowi koronowskiemu darowiznę księcia Mściwuja, tak że Polaszki dalej stanowiły własność cystersów. Nie wiadomo w jakich okolicznościach cystersi utracili Polaszki. Na początku XV w. w wielkiej księdze czynszowej krzyżackiej wieś wymieniana jest już jako krzyżacka, zapisana jako Wielkie Poleszkowice. W źródle tym występują również Małe Poleszkowice.
Na początku XVI w. w Starych i Nowych Polaszkach właścicielem części ziem był szlachcic Baltazar Pyrcha. W 1518 r. król wyraził zgodę, aby starosta kiszewski Jan Szorc wykupił wsie Wielkie i Małe Polszaki od szlachetnych Jana, Piotra, Jerzego i Gertrudy, dzieci Baltazara i Korduli Barbary Pyrzchów. Mikołaj Spot, kasztelan gdański, już wcześniej, bo w 1510 r., otrzymał zgodę na wykupienie dóbr królewskich z rąk Baltazara Pyrchy. Nie wiadomo jednak dlaczego do tej transakcji nie doszło. W 1526 r. dobra wykupił od Jana Szorca Maciej Niemojewski. Wsie zapisane były jako Małe i Wielkie Polaszki. Inne źródła wspominają o przywileju z 1555 r., w którym król Zygmunt nadał Polaszki niejakiemu Niemojewskiemu.
W 1643 r. dzierżawcą dóbr Stare Polaszki był von Holtza.
Lustracja dzierżawy Polaszek Wielkich i Małych lub Starych i Nowych z 8 sierpnia 1664 r. wymienia jako nowego dzierżawcę w 1662 r. Franciszka Czapskiego i jego żonę Zofię Vonholtównę (prawdopodobnie córka poprzedniego dzierżawcy von Holtza).
Lustracja z 1765 r. wymienia w Starych Polaszkach pałac Michała Skórzewskiego, podkomorzego poznańskiego i jego żony Ludwiki z Czapskich. Przejęli oni dzierżawę po Stanisławie Skórzyńskim, kasztelanie chełmińskim i staroście kiszewskim i jego małżonce Katarzynie z Iwanickich w 1761 r.
„Rząd pruski odebrał starostwo kiszewskie i dzierżawę polaszkowrską Michałowi Skórzewskiemu i w r. 1791 przekazał Fryderyk Wilhelm II prawo dziedzictwa St. i N. Polaszek wraz z przysiółkami Wilcze Błoto i Krowia Góra tajnemu radcy v. Beyer, który przejął te dobra po śmierci Ludwiki Skórzewskiej z Czapskich.
Jednak z załączonych źródeł przez prof A. Bukowskiego (Pomorze Gdańskie. Wybór źródeł, Wrocław 1958, s. 127) widać, że Polaszki dalej utrzymały się w ręku rodziny Skórzewskich, gdyż r. 1820 chłopi układają się z dziedzicem hi. Ignacym Skórzewskim. Z źródeł tych widać dalej, że proboszcz ma 4 włóki ziemi, są dwie chaty plebańskie, w których mieszkają dzierżawcy księżej ziemi”.
Obecnie w dworze mieści się szkoła.
Sklep
Ogłoszenia
